هزینه پرستار ۳۰ میلیون، کمکهزینه ۴ میلیون؛ معلولان تنها ماندهاند
جامعه معلولان از ابتداییترین خدمات درمانی، پرستاری و توانبخشی نیز محروماند، هم قانون حمایت از حقوق معلولان اجرا نمیشود و هم حمایتهای معیشتی و اشتغالزایی عملاً به نیازهای این قشر پاسخ شایستهای نمیدهد، پاسخی که بتواند مشکلات این گروه از جامعه را برطرف کند.
بهگزارش آتیه آنلاین، در کشوری که خط فقر به ۳۰ میلیون تومان رسیده، افراد دارای معلولیت با مستمری ناچیز یک تا دو میلیون تومانی، روزگار سختی را میگذرانند؛ نه درآمدی برای تأمین نیازهای اولیه دارند نه دسترسی مناسبی به خدمات درمانی، پرستاری یا توانبخشی. زندگی روزمره برای بسیاری از آنها با درد، تبعیض و نادیدهگرفتهشدن گره خورده است. اگرچه قانون حمایت از حقوق معلولان دولت را به تأمین شغل یا پرداخت کمکهزینهای معادل حداقل دستمزد موظف کرده، اما در عمل نه شغلی ایجاد میشود و نه یارانهای متناسب با هزینههای واقعی زندگی پرداخت میشود. وامی هم که باید چرخ اشتغال را بچرخاند، اغلب صرف زخمهای زندگی و درمانهای گرانقیمت میشود؛ و این یعنی تداوم چرخه فقر، فراموشی و بیعدالتی برای یکی از آسیبپذیرترین اقشار جامعه.
خط فقر ۳۰ میلیون، درآمد یک معلول ۲ میلیون
بهروز مروتی، فعال حقوق معلولان در خصوص وضعیت زندگی معلولان با توجه به شرایط اقتصادی کشور به ایلنا گفت: مشکل اصلی افراد دارای معلولیت فقر معیشتی است. آنها با دریافت مستمری بهزیستی به مبلغ یک میلیون و ۴۰۰ هزار تومان و یارانه، شاید بتوانند حدود یک میلیون و هفتصد تا هشتصد هزار تومان برای زندگی خود تأمین کنند. با توجه به اینکه خود مسئولان میگویند درآمد زیر ۳۰ میلیون تومان یا ۲۵ میلیون تومان زیر خط فقر مطلق محسوب میشود، این افراد با درآمدی زیر دو میلیون تومان زندگی میکنند.
این فعال حقوق معلولان در ادامه گفت: در بحث درمانی و خدمات توانبخشی، بیمه سلامت که به اصطلاح ۵۳ قلم خدمات ارائه میدهد، واقعاً گزارش عملکردی از خود ندارد. در برخی شهرها مانند تهران، خدماتی ارائه میشود، در حالی که در مناطق دورافتاده و محروم، این خدمات به شدت محدود است. علاوه بر این بستههای حمایتی که برای خدمات درمانی تنظیم شدهاند، بسیاری از خدمات ضروری را در بر نمیگیرند و در واقع، مردم نمیتوانند به راحتی به مراکز درمانی مراجعه کنند. به همین دلیل، بسیاری از افراد با مشکلات جدی در زمینه دریافت خدمات درمانی مواجه هستند.
پولمان به دریافت خدمات پرستاری نمیرسد
او خاطرنشان کرد: به عنوان مثال در حال حاضر کمکهزینه حق پرستاری حدود چهار میلیون تومان است، در حالی که استخدام یک پرستار به صورت دائمی ۲۴ ساعته هزینهای حدود ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان دارد، که به مهارت و تجربه پرستار نیز بستگی دارد. بنابراین، این کمکهزینه به هیچ عنوان کافی نیست. علاوه بر این، بیش از ۱۰۰ هزار نفر در صف دریافت این کمکهزینه هستند و بسیاری از آنها ممکن است به دلیل عدم مراقبت و نگهداری مناسب، شرایطشان بدتر شود.همچنین بیشتر معلولان دسترسی به لوازم بهداشتی یکبار مصرف ندارند. کمکهزینهای که به افراد دارای معلولیت بابت تأمین لوازم بهداشتی پرداخت میشود، اخیراً به یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان افزایش یافته است. این مبلغ با قیمتهای بازار اختلاف فاحشی دارد. برای تأمین همان مواد یکبار مصرف، مانند کیسههای ادرار و پانسمانها، حداقل ۱۵ میلیون تومان در ماه نیاز است، اما تنها یک دهم آن پرداخت میشود.
وام اشتغال به زخمهای زندگی میخورد
او در خصوص اشتغال افراد دارای معلولیت نیز گفت: این موضوع یکی از حلقههای مفقوده و حقوق مهم افراد دارای معلولیت است. متأسفانه در رسانهها شاهد هستیم که مسئولان اعلام میکنند که برای ۶۰ تا ۷۰ هزار نفر از مددجویان بهزیستی شغل ایجاد کردهاند، اما این آمار به درستی اشاره نمیکند که این افراد دارای معلولیت بودهاند یا نه. همچنین، وام دادن را به عنوان ایجاد اشتغال محسوب میکنند، در حالی که بسیاری از این وامها، واقعاً منجر به اشتغال نمیشود و فرد معلول این وام اشتغال را که دریافت میکند به زخم زندگی و درمان خود میزند.
نه شغل ایجاد میکنند نه کمک هزینه میدهند
این فعال حقوق معلولان با بیان اینکه قانونگذار طبق ماده ۲۷ قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت، دولت را مکلف کرده که برای این افراد کمکهزینه معیشتی به میزان حداقل دستمزد سالانه پرداخت کند، گفت: دولت ملزم شده یا برای افراد دارای معلولیت شغل ایجاد کند یا برای آنهایی که معلولیت شدید دارند و فاقد شغل هستند، کمکهزینهای به میزان حداقل دستمزد سالانه پرداخت کند. اما آنچه که در عمل اتفاق افتاده، این است که دولت نه تنها مشاغل برای معلولان ایجاد نمیکند، بلکه کمکهزینه نیز بهطور صحیح پرداخت نمیشود.